اخراجي ها

همیشه وقتی اسم ده نمکی به گوشم می خورد یاد آن آدم حزب اللهی آشوبگر می افتادم. این روزها او دوباره سر زبانها است. این بار با فیلمش، اخراجی ها. به نظر می رسد که او تغییر کرده باشد. هرچند در مصاحبه هایش لجوجانه این مساله را انکار می کند و ادعا می کند که تنها ابزار بیانش عوض شده و حرف ها و رفتارش همان بوده که هست. به هرحال او هنوز چهره دوست داشتنی اي نیست. به دلیل جنجال آفرینی ها و رفتار غیرحرفه ای در مورد فیلمش. اما چه از او خوشمان بیاید و چه نیاید، او اکنون فیلمی ساخته که اکثریت تماشاگران را راضی از سالن بیرون می فرستد. باید پذیرفت که اخراجی ها می خنداند و در بعضی لحظات خوب هم می خنداند. این، تصادفی بدست نیامده. به نظرم این فیلم محصول کار گروهی جمعی حرفه ای است که خوب کنار هم قرار گرفته اند. ده نمکی در کنار هم قرار دادن وهماهنگ کردن این افراد قطعا نقش داشته. البته شاید بیش از دیگر کارگردان های فیلم اولی مورد حمایت نیز قرار گرفته است و سایرین شاید نتوانند به راحتی او، فیلم دلخواهشان را بسازند. اما بطور کلی فیلم او یکدست نیست و تماشاگران جدی سینما را به این باور می رساند که اخراجی ها، در مجموع فیلم خوبی نیست.
بازیگران:
آنگونه که از اعتراض ده نمکی در اختتامیه جشنواره پیدا است، او در مورد بازیگران فیلمش دچار یک سوء تفاهم است. او احتمالا گمان می کند، بازیگرانش یکی از بهترین نقش های عمرشان را در فیلم او بازی کرده اند. این تصور شاید تنها در مورد ارژنگ امیرفضلی صدق می کند. نه به این دلیل که بازی اش در اخراجی ها فوق العاده بوده. بلکه به این دلیل که اصولا نقش سینمایی شاخص و به یادماندنی در کارنامه بازیگری اش نیست. سایر بازیگران فیلم هم تنها تیپ های قبلی خود را تکرار کرده اند. اصولا در اخراجی ها فقط تیپ می بینیم، نه شخصیت. با این وجود به نظرم بزرگترین نقطه قوت فیلم، دو بازیگر آن است. اکبر عبدی و امین حیایی که بار فیلم را به دوش می کشند و بدون این دو اخراجی ها فیلمی نمی شد که بتوان تماشایش کرد. فیلم از شیرینی ذاتی اکبرعبدی و استعداد امین حیایی نهایت استفاده را در ساخت موقعیت های طنز آمیز کرده است.
بدترین و غیرقابل تحمل ترین بازیگر فیلم اخراجی ها هم به نظرم کامبیز دیربازاست. کل بازی او چیزی نیست جز چند ژست و ادا و اطوار لات منشانه. هرچند تا به حال از او در هیچ کدام از فیلم هایش بازی برجسته ای ندیده ام. اما در اخراجی ها حضورش روی پرده آزار دهنده و حرکاتش غیر طبیعی است. کاش می دانست لات بودن فقط پاشنه های ورکشیده و سیگاری گوشه لب نیست. او در تمام فیلم به گونه ای تصنعی و اغراق آميز تنها ادای یک آدم لات را در آورده.
فیلمنامه:
به نظرم اخراجی ها اصولا شخصیت پردازی ندارد. همه آدمها نماینده یک تیپ اجتماعی اند. نقطه قوت فيلمنامه، موقعيت هاي خلق شده آن است و شوخی هايي كه خوب نوشته شده اند. اما كسي غير از اكبرعبدي بعيد است كه آنها را مي توانست اجرا نمايد.
تدوین:
معيارهاي تدوين خوب و بد را نمي دانم. اما به نظرم مي رسد كه تدوين نقش اساسي در درآمدن شوخي هاي فيلم داشته. چرا كه اساسا كمدي هاي اينچنيني نيازمند ضرباهنگ مناسب و دقيق اند.
سكانس برگزيده:
بهترين سكانس فيلم به نظرم سكانس اتوبوس است. آنجا كه اكبرعبدي دارد "برو ديگه صدام نكن عاشقونه نگام نكن" مي خواند و با ديدن حاج آقا به قول خودش بحث را عوض مي كند و "خلبانان، پرواز كن" را مي خواند.