توصیه به آدم‌های سرگردان و پریشان مثل خودم

به نظر من موفقیت چیزی است که روی پیشانی بعضی‌ها نوشته شده. این مزخرفاتی هم که توی کتابها می‌خوانیم درباره قدرت فکر و تغییر شرایط، بیشتر واسه‌ی دلخوشی من و امثال من خوب است. وگرنه شک دارم کسی با این چیزها به جایی رسیده باشد.
سواد هم اصولا برای کسی شدن چیز به دردنخوری است. اگر فکر می‌کنید با زیاد خواندن و مطالعه می‌شود به جایی رسید، باید بگویم که سخت در اشتباه‌اید. هرچه بیشتر بخوانید خودتان را توی چاه عمیقی که از کودکی ،یا حتی قبل از آن، برایتان کنده‌اند، بیشتر فرو می‌برید. و چیزی که به دست نمی‌آورید، عمر و جوانی خود را هم از دست می‌دهید. اگر خواندن را برای خود خواندن دوست دارید، بخوانید. اما برای کسی شدن نه!
خلاصه اینکه اگر آدم موفقی هستید، هرکاری بکنید موفق‌اید و اگر هم نیستید، بهتر است زور الکی نزنید و همین یک لقمه نان خود را سق بزنید و شکر کنید!

در کندوی زنبورها یکی می‌شود ملکه، یک مشت می‌شوند سرباز و بقیه هم کارگر. نمی‌خواهم بگویم ملکه حتما از کارگر بهتر است. صحبت پیشانی‌نوشت است. آن زنبور کارگر بدبخت از روز ازل روی پیشانی‌اش نوشته‌اند کارگر. حتی اگر ملکه، کتاب و راهنمایی هم نوشته باشد درباره‌ی آداب ملکه بودن و زنبور کارگر آن را بخواند و تلاش کند که مثل ملکه‌ها باشد. اما باز، کارگر، ملکه نمی‌شود. فقط وقت و عمرش برای ملکه شدن تلف می‌شود و دست‌آخر به اندازه‌ی یک کارگر ساده هم از زندگی‌اش نمی‌فهمد.
آدم‌ها هم همین‌جورند، بعضی شاه‌اند و بعضی گدا، بعضی بالا و بعضی پایین. پایین هیچوقت، بالا نمی‌شود. صدتا هم که کتاب بخواند و ادای آدم بالایی‌ها را درآورد، باز همان است که هست.

می‌گویند حرف‌های نا امیدانه و منفی در وبلاگ نباید زد که بیننده را می‌تاراند و بازدید کننده را کم می‌کند. به درک! اگر وبلاگ من، جای گفتن حرف‌های من ، هرچند تلخ و نا امید کننده، نباشد که باید درش را گل گرفت! این، حرف امروز من است. می‌خواهد خواننده خوشش بیاید، می‌خواهد خوشش نیاید!